• صفحه نخست
• آشنایی با جنبش زیبایی شناسی در نقاشی - بخش یکم

آغاز جنبش زیبایی شناسی

نمایشگاه بزرگ 1851 نقطه عطفی برای هنرهای تجسمی در بریتانیا بود. اگرچه این رویداد نوآوری‌های مهم اخیر، از جمله رسانه جدید عکاسی را به نمایش گذاشت، اما بسیاری از آثار نمایش داده شده با سبک طراحی بی‌حجم و کم عمق دوران ویکتوریا مطابقت داشت. بدتر از آن، مکانیزه کردن فرآیند خلقت بود، که به گفته منتقد معروف جان راسکین، به معنای غیرانسانی کردن طراحی بود. این طرح‌های قابل پیش‌بینی و تکراری همراه با استانداردهای سخت ویکتوریایی برای هنر که اهمیت بیشتری به پیام اخلاقی منتقل شده نسبت به کیفیت کار می‌داد، محیطی خفقان‌آور را ایجاد کرد که بسیاری از هنرمندان از آن ناامید بودند.

ریشه های پیش از رافائلیت

اندکی پس از پایان نمایشگاه بزرگ، گروهی از هنرمندان به دنبال ایجاد زیبایی‌شناسی جدید و ساده‌تر شدند - یکی از جزئیات پیچیده و رنگ‌های تند هنر و طراحی قرون وسطی. هنر به اصطلاح اخوان پیش رافائلی در دهه 1860 به لطف نقدهای مثبت جان راسکین محبوبیت یافت. گروه پس از آن زمانی که هنرمندان جوانتر، از جمله ویلیام موریس و ادوارد برن جونز، به دانته گابریل روستی پیوستند تا "فرقه زیبایی" را ایجاد کنند، که پایه زیبایی شناسی را بنا نهادند، از هم جدا شدند. پرتره‌های حسی روستی از زنان غیرمتعارف زیبا با چشم‌های درشت و موهای قرمز شعله‌ور مزین به لباس‌های گشاد و روان، ایده‌آل جدیدی را برای زیبایی زنانه معرفی می‌کند که ارتباط ویکتوریایی بین زنان غیرقرمز و مو قرمز را به چالش می‌کشد. و سرانجام به موتیف مهم جنبش زیبایی شناسی تبدیل شد.

نفوذ ژاپن

هنگامی که در سال 1854 ژاپن تجارت آشکار با قدرت های خارجی را آغاز کرد، محصولات آنها بازار بریتانیا را هجوم آورد. هنرمندان و مصرف کنندگان به طور یکسان مجذوب نقوش ارگانیک تلطیف شده، طرح های دایره ای، و الگوهای هندسی شدند که این زیبایی شناسی جدید را مشخص می کرد. سادگی و ظرافت فرم آن به شدت با طرح های ویکتوریایی شلوغ و شلوغ در تضاد بود. مصرف کنندگان بریتانیایی شروع به جمع آوری صفحه نمایش، پنکه و ظروف چینی ژاپنی کردند و همچنین به تقلید از لاک ژاپنی، آبنوس مبلمان خود را رنگ آمیزی کردند. نقاشانی مانند جیمز ابوت مک نیل ویستلر شروع به ترکیب این موارد در آثار خود کردند، در حالی که ترکیبات خود را نیز تغییر دادند تا زیبایی شناسی اصلی را منعکس کنند. طراحان E.W.Godwin و Christopher Dresser به طور مشابه الهام گرفته شده اند. به تدریج سبک جدیدی در جنبش زیبایی شناسی به وجود آمد که به سبک انگلیسی-ژاپنی معروف است.

هنر به خاطر هنر

هنرمندان زیبایی شناس، مانند اسلاف پیش از رافائلی خود، اهمیت زیادی به ترکیب بصری یک اثر می دادند. اما در حالی که هنر پیش از رافائلی تقریباً همیشه دارای درجه‌ای از محتوای روایی بود، هنرمندان زیبایی‌شناس عموماً از هرگونه خط داستانی یا پیام روشن اجتناب می‌کردند. در عوض، آنها تلاش کردند تا حالتی را برانگیزند، هماهنگی رنگ ها را کشف کنند، یا جزئیات پیچیده ای را که با مهارت برتر مرتبط می کنند، دوباره کشف کنند. آنها با تکیه بر منابع مختلف، مانند هنر یونان باستان، ژاپن و قرون وسطی، شعار خود را با صدای بلند تبلیغ کردند: «هنر برای هنر»، برگرفته از رمان منتقد و شاعر فرانسوی تئوفیل گوتیه Mademoiselle de Maupin (1836). این تصور مدرن که هنر باید بر اساس معیارهای خود ارزیابی شود نه بر اساس اهمیت موضوع یا تصویر واقعی، به فریادی برای هنرمندانی تبدیل شد که مشتاق جدا کردن هنر از ماتریالیسم ویکتوریایی بودند. والتر پاتر هنگامی که در مطالعات تاریخ رنسانس (1873) برای تقدم تجربه زیبایی‌شناختی بیننده از هنر استدلال کرد، به یکی از مهم‌ترین صداهای جنبش زیبایی‌شناسی تبدیل شد. به گفته پاتر، "از چنین خردمندی، شور شاعرانه، میل به زیبایی، عشق به هنر به خاطر خود، بیشترین را دارد. زیرا هنر به سراغ شما می آید و صراحتاً به شما پیشنهاد می کند که چیزی جز بالاترین کیفیت لحظه های خود را در زمان سپری شدن ارائه نکنید. و صرفا به خاطر این لحظات."

گالری گروسونور

هنگامی که گالری گروسونور در خیابان باند در سال 1877 افتتاح شد، فضایی را برای هنرمندان، به ویژه هنرمندان زیبایی شناسی، فراهم کرد تا آثاری را به نمایش بگذارند که با انتظارات کلاسیک آکادمی سلطنتی در تضاد بود. به طور خاص، حرفه جیمز ابوت مک نیل ویستلر، آلبرت مور، جورج فردریک واتس و ادوارد برن جونز را ارتقا داد. گالری گروسونور نه تنها اولین بار بود که چراغ‌های برقی داشت. همچنین روش جدیدی برای نمایش (در حال حاضر روش استاندارد برای گالری‌ها و موزه‌ها) معرفی کرد که در آن نقاشی‌ها با فاصله زیادی برای تسهیل جذب بیننده آویزان می‌شدند، همانطور که والتر پتر توضیح داد. فضای نمایشگاه که برای تقلید از گالری تصاویر در یک اقامتگاه خصوصی طراحی شده بود، توسط اتاق های مجلل تزئین شده احاطه شده بود که قوانین زیبایی شناسی طراحی را رعایت می کردند. تزئینات شامل ستون‌های یونی با سرستون‌های طلایی، سنگ مرمر سبز جنوایی، راه پله‌ای عریض و دیوارهای پوشانده شده از ابریشم سبز و زرد بود که باعث شد در اپرای کمیک گیلبرت و سالیوان به نام «گالری گروسونور» به عنوان «گالری گروسونور» به تمسخر گرفته شود.

“تمامی محتوا مندرج در سایت متعلق به رسانه ریتم آهنگ می باشد و هرگونه کپی برداری با ذکر منبع بلامانع است.”